Bir Kuyumcu Terazisinin Peşinde
Bugün size, yıllar önce yaşadığım bir hikayeyi anlatmak istiyorum. İçinde sadece bir terazinin değil, kaybolmuş bir güvenin, kırılmış bir ilişkinin ve yeniden toparlanmanın olduğu bir hikaye… Kuyumcu terazisinin bir işyerinin arkasındaki paslı dolapta saklı olduğunu düşündüğümüz o önemli şeyin, aslında aradığımız tek şey olmadığını anlamamızı sağlayan bir hikaye. Hadi, bir fincan kahve alıp, beni dinleyin.
Yılın en yoğun günlerinden biriydi. Zeynep, yıllardır aynı kuyumcu dükkanında çalışan, içten bir kadındı. Sadece altın ve gümüşleri tartmakla kalmaz, müşterilerinin hayallerini de tartardı. O güne kadar Zeynep’in güvenli, huzurlu dünyası bir saatliğine de olsa alt üst olmuştu. Birçok kadının sıklıkla karşılaştığı, “Kuyumcu terazisi nereden alınır?” sorusu, bir sabah, Zeynep’in kendi hayatının temel sorusuna dönüşüvermişti.
Zeynep, sabahın ilk ışıklarıyla kuyumcu dükkanını açtı. Dükkanın kapısını her zamanki gibi nazikçe kilitleyip içeri girdi. O an, hala taze olan bir kaybın izlerini taşıyan gözleriyle aynaya bakıp derin bir nefes aldı. Onun için bugünün en önemli sorusu, yıllardır biriktirdiği serveti ve kalbini bir şekilde tartabilen o teraziyi bulmaktı. Ama hangi teraziyi? Gerçekten her şeyin tartılabileceği bir terazinin olup olmadığını…
Aradığı şeyin, sadece bir terazi olmadığını bilmiyordu. Aradığı şey güven ve dengeydi. Evet, o eski kuyumcu terazisi gibi… Duygusal anlamda dengeyi nasıl bulacaktı?
Zeynep’in bu çıkmazı, bir öğle vakti iş yerinin kapısından giren Haluk’la bambaşka bir yola saptı. Haluk, Zeynep’in çok iyi tanıdığı, hesap kitap işlerinde usta, her şeyin hesaplanabilir olduğuna inanan bir adamdı. Stratejik düşünmeyi seven, her zaman bir çözümü olan bir adam. O an, Zeynep’in gözlerindeki buğuyu fark etti.
“Zeynep, bir şey mi oldu?” dedi Haluk, her zamanki soğukkanlı haliyle.
Zeynep, gülümsemek zorunda kaldı. “Bilmiyorum, Haluk. Bu sabah, eski kuyumcu terazisini arıyorum ama… hiçbir şeyin tartılabileceğine inanamıyorum.”
Haluk, biraz durakladı ve sonra “Kuyumcu terazisi mi? O eski, hassas teraziyi mi?” diye sordu.
Zeynep başını salladı. “Evet, yıllardır her işte kullanılırdı ama bir türlü bulamıyorum. Ne zaman bir şey kaybolsa, işin sonunda onu bulduğumuzda her şeyin düzgün olduğunu hissederdik.”
Haluk, Zeynep’in duygusal yükünü anladı ama mantıklı bir çözüm sundu: “Zeynep, belki de artık o teraziyi bulmanın bir anlamı yok. Her şeyin hesaplanabilir olduğunu düşünüp hep çözüme ulaşmak istiyorsun ama bazen kaybolan şeyler, zaten kaybolmuş olmalı.”
Zeynep, Haluk’un bu sözlerinden sonra derin bir nefes aldı. Gerçekten de, belki de o eski teraziyi aramak yerine duygularının ve düşüncelerinin dengeye gelmesi gerekiyordu. Bu düşünceler zihninde uçuşurken, Haluk da “Zeynep, belki de işin sırrı bu teraziyi bulmaktan çok, geçmişi geride bırakmakta ve geleceğe daha hafif adımlarla gitmekte.” dedi.
Zeynep, Haluk’un çözüm odaklı yaklaşımına hayran kaldı. Ama içindeki duygusal fırtına dinmemişti. Kuyumcu terazisi ona sadece bir araç değil, kaybolmuş bir şeyin sembolü gibi geliyordu. Haluk’un söylediği gibi, bazen çözümün sadece neyi kaybettiğin değil, o kaybı nasıl kabul ettiğinle ilgili olduğunu fark etti.
O gün Zeynep, kuyumcu terazisini bulmak için değil, içsel dengeyi bulmak için adım atmaya karar verdi. O eski teraziyi bulsa ne olacaktı? Zeynep, kaybolanların aslında ne kadar önemli olabileceğini ve insanın onları bulduğu anda değil, onlara nasıl değer verdiğiyle ilgilenmesi gerektiğini öğrendi.
Ve işte, bir kuyumcu terazisinin peşinde aradığını bulamayan, ama içsel dengesini yeniden keşfeden Zeynep’in hikayesi bu. Belki siz de bir terazi arıyorsunuz, ama belki de cevabınız, bulduğunuz tartılabilir şeylerden çok, kaybolanların ardında saklıdır.
Peki, siz hiç kaybolan bir şeyi yeniden bulmaya çalışırken, aslında neyi aradığınızı unuttunuz mu? Yorumlarda görüşlerinizi paylaşın, birlikte düşünelim.